Ik zie een hartje lekken,

schouders teveel dragen.

Van zorgen voor elkaar, 

maar met liefde, zonder te vragen.

En de kar die je trekt,

soms is hij zo zwaar.

Opgeven is geen optie,

gewoon maar doorgaan, geen gemaar.

Het gaat toch goed,

zo lijkt het wellicht.

En niemand die het ziet,

maar jij met je ogen dicht.....

Niet klagen maar dragen,

zo denk je misschien.

Maar is het zo erg,

Dat anderen de waarheid zien?

Soms gaat het niet,

is het eigenlijk niet te doen.

Verlang je terug naar de tijd,

zo zorgeloos als toen.

Huilen mag en lachen ook,

boos zijn, of juist niet.

Maar weet, in elk diep dal,

Je bent niet alleen in je verdriet.